Έχοντας τις ρίζες ύπαρξής της στη Νεολιθική εποχή, το νησί της Σκοπέλου, σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, ιδρύθηκε από τον Στάφυλο, γιο του Διόνυσου και της Αριάδνης, δίνοντας της αρχικά το όνομα Πεπάρηθος.

Από τους πρώτους που πιστεύεται ότι αποίκησαν το νησί φαίνεται ότι ήταν Κρήτες ερευνητές, οι οποίοι εισήγαγαν στη Σκόπελο την αμπελουργία και άλλες καλλιέργειες.

Στην πάροδο των αιώνων, η Σκόπελος κατοικήθηκε από Μακεδόνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Ενετούς και Οθωμανούς, μέχρι τη διακήρυξη της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας το 1832. Στον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο κατακτήθηκε από τις δυνάμεις του γερμανικού άξονα ενώ, το 1944 εντάχθηκε διοικητικά στον νομό Μαγνησίας του διαμερίσματος της Θεσσαλίας.

Χάρη στην αρχιτεκτονική της, με τα ψηλά και στενά πέτρινα σπίτια, τα ξύλινα μπαλκόνια και τις σκεπές από πλάκα Πηλίου, η χώρα της Σκοπέλου ανακηρύχθηκε το 1978 παραδοσιακός οικισμός. Στο νησί υπάρχουν περισσότερες από 300 βυζαντινές εκκλησίες.

Φωτογραφικό υλικό απο το Λαογραφικό μουσείο Σκοπέλου: